• De laatste der Mohikanen

    De enige van deze club (Zuid-Eschmarke, red.) die nog wekelijks op het veld staat om onze jongste jeugd van oefenstof te voorzien is "good old" Herman Veenendaal. 80 Jaar oud en erelid van de roodwitten.

     

    In weer en wind staat hij iedere woensdagmiddag op ons veld om onze kabouters te trainen.
    Hij doet dit op zijn eigen rustige, geduldige manier zonder ooit boos te worden of negatief te zijn. Waarbij menig jongere het vrijwilligerswerk de rug toekeert, is hij een voorbeeld voor velen.

    Hij staat daar op het veld als een relikwie uit vervlogen tijden. Menig kind schrikt de eerste keer als ze hem zien en denken bij de eerste aanblik dat Sinterklaas weer in het land is. Maar na een kennismaking sluiten ze hem in het hart en laten zich onderwijzen in de eerste beginselen van de voetbalsport. Bewonderend bekeken door ouders vanaf de zijlijn die getuige zijn hoe hij voor de zoveelste keer uitlegt hoe je een bal moet aannemen en verwerken.
    Hij is er altijd en laat bijna nooit verstek gaan. Alleen met de jaarlijkse visdag met "zien kamereu" is hij er niet, maar gaat niet weg zonder dit duidelijk aan te geven en vervanging te regelen.
    Terwijl in de kantine op dat moment zijn leeftijdsgenoten gezellig een glaasje drinken, staat hij daar als een rots in de branding de jeugd te onderwijzen en is op dat moment een groot voorbeeld voor iedereen binnen en buiten de lijnen en net een uithangbord van de club.

    Met zijn imposante grijze haardos belichaamt hij het beeld van de ouderwetse trainer die ruim van tevoren al op het veld aanwezig is, de ballen van lucht voorziet, het veld uitzet met tientallen pionnen en trouw wacht op hetgeen die middag komen gaat. Geen VTON, geen ingewikkelde oefenstof. Gewoon ouderwets: dribbelen/drijven, passen trappen, partijtje en penalty's.
    Na de training drinkt hij snel een kop koffie om daarna "nor hus op an te goan".
    Hij gaat dan op zijn fiets, zonder elektrische aansturing, even naar huis om te eten om daarna weer in zijn imposante volkstuin te gaan werken. Hij is een van de laatste iconen van een gouden generatie die zelf begonnen zijn met hun voeten in de klei en per fiets naar uitwedstrijden buiten de stad reden, om zich na afloop bij de pomp te wassen ongeacht de buitentemperatuur op dat moment. Hij heeft zich wonderbaarlijk aangepast aan de huidige generatie en met verwondering kijkt hij naar het mooie kunstgras, de nieuwe ballen en alle materialen die tegenwoordig voorradig zijn om het de jeugd naar de zin te maken. Voor hem geen mobiele telefoon, e-mail, Facebook of Twitter. Gewoon nog een huistelefoon zonder voicemail en een klapper op het dressoir met alle telefoonnummers. Afspraken hoeven niet schriftelijk op papier. Hij houdt zich er gewoon aan en belt altijd terug.

    Eind juli is hij helaas van plan te gaan stoppen. Een opvolger is er nog niet en iemand zoals hij vind je ook niet meer. Van ons mag hij een lintje krijgen.

    Chapeau Herman!

    Hans Anders

    ("Hans Anders" schrijft zijn columns op de site van Sportclub Enschede)